۱. تیراندازی در قلب تاریخ

تیر و کمان هزاران سال ابزار اصلی بقا و نبرد بوده است. فرهنگ‌هایی مثل ایران و مغولستان، آن را به سطح هنر رسانده‌اند. در ادبیات فارسی، تیرانداز قهرمان است. حتی امروز، نام آرش کمانگیر را با غرور می‌شنویم. کمان در گذشته ابزاری بود برای آزمودن مردانگی. با گذشت زمان، شکل استفاده‌اش تغییر کرد، ولی اهمیتش باقی ماند. اکنون دوباره به عنوان فعالیتی فرهنگی و معنوی مطرح است. تیراندازی سنتی، یادآور شکوه گذشتگان ماست.

۲. کمان سنتی؛ ابزار روح و بدن

کمان سنتی ساده است، اما کار با آن آسان نیست. تیرانداز باید خودش نشانه‌گیر باشد، نه ابزار. این سبک مهارت جسمی و ذهنی زیادی می‌طلبد. برخلاف کمان‌های صنعتی که پر از کمک‌ابزارند. ظاهر طبیعی و ساخت دست‌ساز این کمان‌ها دلنشین است. هر کمان سنتی منحصر به فرد است. حس استفاده از آن با مدرن‌ها قابل مقایسه نیست. تیراندازی سنتی تجربه‌ای شخصی و اصیل است.

۳. هنر تمرکز در تیراندازی سنتی

بدون ذهن آرام، تیر به هدف نمی‌رسد. این جمله جوهره تیراندازی سنتی است. فرد باید در لحظه حضور کامل داشته باشد. با هر نفس و هر کشش، تمرین صبر می‌شود. تیراندازی به نوعی مراقبه بدل می‌شود. تمرکز، تنفس و نگاه باید هماهنگ باشند. آرامش نتیجه طبیعی این تمرین‌هاست. ذهن قوی، تیر دقیق می‌زند.

۴. آموزش تیراندازی؛ راهی با قدم‌های کوچک

یادگیری با استاد شروع می‌شود، با تمرین ادامه می‌یابد. در آغاز، باید از سبک‌ترین کمان‌ها استفاده کرد. سپس به‌تدریج تکنیک‌های پیشرفته‌تر فراگرفته می‌شود. شناخت بدن و فیزیک کمان اهمیت زیادی دارد. نظم و انضباط در تمرین ضروری است. ایمنی همیشه باید رعایت شود. این راه آسان نیست، اما پاداش آن درونی است. تیرانداز خوب، همیشه شاگردی فروتن است.

۵. زنده‌ کردن یک سنت فراموش‌شده

با افزایش علاقه مردم به سنت‌ها، تیراندازی سنتی جان تازه‌ای گرفته است. در ایران و جهان، رویدادهایی برای آن برگزار می‌شود. پوشیدن لباس‌های سنتی و استفاده از آیین‌های قدیم بخشی از ماجراست. این هنر فقط ورزش نیست، بلکه نمایش هویت فرهنگی است. در شبکه‌های اجتماعی نیز ویدیوهای زیادی از آن پخش می‌شود. جوانان با شور و اشتیاق آن را دنبال می‌کنند. تیراندازی سنتی یادآور گذشته‌ است و راهی به سوی آرامش آینده. حفظ این هنر وظیفه ماست.